1466 wejść do 05 stycznia 2022 r.

W okresie pokoju polskie siły zbrojne składały się z 30 dywizji piechoty i 40 pułków kawalerii. Należały więc do stosunkowo licznych i w latach 1926 – 1939 ich stan wraz z oddziałami KOP wahał się od 280 do 330 tys. żołnierzy i oficerów. Taka ilość żołnierzy mocno obciążała budżet państwa. Jednocześnie duża liczba jednostek, przy braku środków, prowadziła do zbyt małej liczby żołnierzy w pododdziałach, co utrudniało szkolenie, a ponadto czyniło dywizje czynne (te istniejące w czasie pokoju) i tak niezdolnymi do podjęcia szybkich działań w przypadku wojennego zagrożenia. Tymczasem na początku lat 30. Francja metropolitalna utrzymywała 20-26 dywizji piechoty, Wielka Brytania miała na wyspie 6 dywizji.[1]

Po tym jak Macierewicz tak kupował sprzęt dla naszej armii by finalnie kupić jak najmniej (vide śmigłowce), a jego największym „sukcesem” było pozbycie się z wojska dowódców doświadczonych na misjach zagranicznych i w strukturach NATO, to aktualnie na WP spływa wręcz rzeka nowego, nowoczesnego sprzętu. No może nie spływa dosłownie a raczej zasypywane jest obietnicami dostarczenia tego sprzętu i to nie tylko z Europy, ale z USA, a nawet dalekiej Korei Południowej. Zamawiany jest sprzęt z całkowitym prawie pominięciem naszego przemysłu zbrojeniowego, brakiem umów offsetowych – co w świetle rozpoczynającego się jutro, 6 września jubileuszowego 30. Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w Kielcach, zakrawa na swoistą kpinę.